یک دانشجوی روزنامه نگار ورزشی در جهان بدون ورزش

جمعیت roars, فشار و قلب از بازیکنان در زمین و عاطفی آونگ در نظر گرفتن فرم از همیشه در حال تغییر بیاد.

وجود دارد نهفته است unmatchable هاله در اطراف کالج بسکتبال زمانی که مه جنون می رسد.

برای اولین بار من یک نگاه اجمالی از آنچه در آن احساس می کردم که به تماشای یک postseason رویداد ورزشی این قدر از راحتی از نیمکت من اما شاهد آن در فرد است. تاریخ: مارس 9 بود و من هنوز هم به طور کامل تمرکز بر روی ورزش نوشتن & گزارش کلاس تدریس شده توسط sportswriter و ESPN روزنامه نگار کوین jacob dean در مریل دانشکده روزنامه نگاری. این کلاس تجسم یک رویا به حقیقت می پیوندند به عنوان من به تماشای او در ESPN sports میزگرد بحث نشان می دهد در اطراف شاخ.

بنابراین شما می توانید تصور کنید که من هیجان و اعصاب زمانی که آن شب من با حضور کا مسابقات قهرمانی بسکتبال در جنوب شرقی سی برای پوشش نیمه نهایی مسابقه بین شمال شرقی و الون برای jacob dean کلاس. من احساس roars و جزر-و-جریان احساسات هر راه که به ثمر رساند چرخشالبته با پایین دسیبل سطح پس از آن بود NCAA بسکتبال مسابقات خود را. به عنوان آن معلوم شد نه تنها عمده کالج رویداد ورزشی من تا به حال تا کنون پوشش داده شده است.

کمی من می دانم که این امر نیز به عنوان آخرین–حداقل برای آینده قابل پیش بینی.

در آن زمان فقط شش هفته پیش هر چند به نظر می رسد یک مقدار بیشتر حافظه دور–آن را سخت به نظر می رسید به درک گرانش این فاجعه قریب الوقوع است. مرگ و ترس بود که ضربه سخت جاهای دیگر در جهان هنوز هم احساس خارجی, اگر چه آن را در حال حاضر آمریکا رسیده. هنوز چند روز از کوره در رفته بعد ورزشی جهان skidded به توقف و تمام ملت به زودی به دنبال کت و شلوار. سطح پارانویا شروع به افزایش در میان هر آمریکایی به عنوان وضعیت به سرعت تبدیل ترش. ناامیدی ورزشی و مدارس تعطیل شد و به سرعت در حال جایگزین با ناباوری و ناراحتی که coronavirus گسترش یافته است.

همانطور که من سوار از مریلند به من آموخته است که یک بازی رسمی در کا قهرمانی آزمایش مثبت برای ویروس. داخلی, همه من می تواند احساس ترس است. اگر چه من تا به حال قرارداد virus آیا من قادر به مبارزه با آن ؟ می تواند از گسترش آن به پدر و مادرم بودند که بیشتر در معرض خطر تر از من ؟

با وجود بهترین تلاش ها برای سرکوب افکار من با روانگردان serenades از Tame Impala و جیمی هندریکساین پرسش ها و نگرانی های swirled در سر من در طول سه ساعت ماشین سوار–به عنوان من مطمئن هستم که آنها برای بسیاری از اضطراب دانشجویان سراسر کشور نیز هست.

من در حال حاضر صرف روز من خیره pensively از پنجره من در بین زوم کلاس ها و حسرت برای توانایی بازگشت به روال.

است که بدون نیاز به ترس توانمند و در عین حال نامحسوس نیروی است که نگه داشته است میلیون ها نفر از مردم در سراسر جهان مقید کردن در خانه های خود. و در عین حال حتی به عنوان من نشسته در یک اتاق که مرا به یاد آسایش و آشنایی که از اتاق من به نام خود من پس از من سه بود من در لبه مخاطره قرار گرفتن. پرسش از عدم کشش فراتر از آن در مورد ویروس.

در این سال باید پر شده اند با تجربه در زمینه مربوطه و ارزشمند درس های آموخته شده در کلاس درس. چگونه قادر خواهد بود برای جبران زمان از دست رفته? در آن زمان من تولید یک پادکست هفتگی در رادیو FM که معرفی من به رادیو و تلویزیون و آشنایی من با صحبت کردن در هوا. را به حالت تعلیق در پروژه های مانند این هرگز در رسیدن به یک نتیجه است ؟ با امید کارآموزی فرصت تقریبا از بین رفته را هر گزینه در دسترس برای من ؟

خوشبختانه تکنولوژی ما را با ارائه یک پلت فرم مجازی به ادامه به یاد بگیرند که حتی اگر اتصال فیزیکی با همکلاسی ها و معلمان بوده و هست. Extracurriculars مانند پادکست رفته اند ممکن است توسط ایستگاه فرعی. اما ما می توانیم با استفاده از زمان اضافی در اختیار ما برای با سنگ تیز کردن مهارت های مانند خواندن و نوشتن است که منی قطعات از تمام مشاغل–نه فقط روزنامه نگاری.

لیست غیر قابل تصور سختی برای دانشجویان رو به رشد از این تراژدی بی پایان ثابت می کند. این فرصت برای بهبود مهارت های سنتی, محیط حرفه ای ممکن است باعث از دست داده است.

اما توانایی اعمال می شود در حال حاضر-مهارت آموخته به ما محیط زیست در حال حاضر هنوز بالقوه است.

روزنامه نگاران اغلب سختی روبرو هستند. درست مثل ورزشکاران ما تحت پوشش ما باید در آغوش چالش–حتی در این شرایط بی سابقه ای. فکر نمی کنم در مورد آنچه که می شده اند. استفاده از خود را cunningness خود تفکر انتقادی و خلاقیت خود را به نفع خود. استفاده از همه چیز شما آموخته ایم به این نقطه و این وظیفه است. این همه ما می توانیم در dystopian جهان است که در آن ما در حال حاضر زندگی می کنند.